Spoiler alert: ik hou van metaforen. Deze blog heeft er wel een paar ;)
Ik weet niet hoe dat bij jullie zit maar ik ben een beelddenker en ik krijg bij het woord (onder)dompelen altijd een fijn en warm gevoel. Ik zie dan een heerlijk groot en warm bad voor mij met waterstralen die mijn vermoeide lijf masseren. Zo’n bad waar je eigenlijk niet meer uit wilt stappen. Waar je het liefst uren in ligt met een kop thee, een overdosis Hammam showergel van de Rituals, een goed boek en een lekker muziekje op de achtergrond. Je hoort het al, ik heb duidelijk behoefte aan een bad (die we helaas niet hebben) en aan rust.
Bij dompelen denk ik ook aan het warme bad gevoel dat ik krijg als ik bij mijn liefste familie en vrienden ben. Je heerlijk onderdompelen in de gezelligheid, het plezier, de lol en de liefde die je voelt van de mensen die je zo ontzettend dierbaar zijn. Zo’n gevoel heb ik bijvoorbeeld heel sterk tijdens ons jaarlijkse familie de Bruin-weekend. Dit jaar gaan we al voor de 42e(!) keer op familiereünie. Heerlijk met z’n allen ontspannen, lachen, spelletjes spelen, bonte avonden en veel bijkletsen. Kortom, jezelf helemaal onderdompelen in het moment, samen met de mensen van wie je houdt. Deze weekenden zijn voor mij nog véél belangrijker geworden sinds de dood van mijn ouders.
Maar ik denk ook aan andere soorten van onderdompelen..
Je kent de koppen vast nog wel uit de kranten of van het journaal: ‘Oss in rouw gedompeld na ongeluk met bakfiets’. Dit is slechts één van de vele voorbeelden. MH17, de Bijlmerramp, de cafébrand in Volendam. Complete dorpen, steden, families, naties worden in rouw gedompeld bij grote rampen en ongelukken. De beelden vliegen over je netvlies en er zijn maar weinig mensen die niet geraakt zijn door wat ze horen of zien. Iedereen heeft het erover. En terecht! Het raakt ons allemaal op zekere manier. Is het niet omdat je een van de overledenen of getroffenen persoonlijk kent dan is het wel omdat het raakt aan een eigen verlies, pijn of angst.
Dit is het soort van onderdompelen dat we niet willen ervaren. Waar we het liefst héél ver bij vandaan blijven! Om maar even in mijn bad-metaforen te blijven, dit is een koud, akelig koud en naar bad. Zo’n bad waarvan je de stop niet snel genoeg kunt vinden. Weg met dat koude water! Weg met al die pijn!
Jezelf in rouw dompelen
Goed, ik heb dus verschillende gevoelens bij het woord (onder)dompelen. Ik wil het nu hebben over jezelf bewust onderdompelen in rouw. Bewust te duiken in dat bad van rouw. Niet direct op zoek te gaan naar de stop om het water zo snel mogelijk weg te laten lopen maar er helemaal in op te gaan. Hoe koud soms ook. Ik had je al gewaarschuwd, ik hou van metaforen. Heb je het door? ;)
Eind mei organiseer ik samen met mijn vriendin Yvonne mijn allereerste rouwretraite. We kijken er enorm naar uit! Wij bieden vijf mensen in rouw dat warme bad, die warmte, die ontspanning en die rust waarover ik het eerder had. En vooruit, zelfs de Hammam douchegel als ze dat willen! Van donderdagavond tot en met zaterdagmiddag mogen deze mensen zich onderdompelen in onze professionele zorg en aandacht. In onze optiek een veilige basis, een warm bad, om je compleet onder te dompelen in je eigen rouw.
Waarom zou iemand dit willen?! Nee maar serieus, WAAROM?
Waarom zou een weldenkend mens zich bewust onderdompelen in iets waar je het liefst zo snel mogelijk vanaf wilt?! Waar je zo ver mogelijk bij vandaan wilt blijven! Twee dagen lang wroeten in je eigen rouw, pijn, gemis en verdriet? No way, José!
En toch is dat precies de reden om het wél te doen! Uit eigen ervaring kan ik je vertellen dat zo’n rouwweekend mij enorm heeft geholpen. Ik heb jarenlang mijn rouw ontkent. Wilde er niet aan. Er was niets met mij aan de hand. En als er wel wat aan de hand zou zijn dan kon ik dat zelf wel oplossen. Dat! En toen ging het écht niet meer. Er móest iets gebeuren! Dus wat deed ik? Ik sprong! Ik koos voor een Verlaat Verdriet weekend. Samen met drie lotgenoten (die ook als kind een ouder verloren) ben ik een weekend lang met mijn verlate rouw aan de slag gegaan. Ja, het was pittig en soms heel zwaar! Ja, ik heb gehuild en (voor het eerst) echt gevoeld! Maar bovenal… JA, wat heeft het mij enorm veel (h)erkenning, inzichten, energie en rust gebracht!!
Ik heb daar mogen ervaren hoe je niet alleen staat in je verdriet. Dat je niet anders of gek bent om wat je denkt en voelt (dat dacht ik oprecht). Dat jouw lotgenoten soortgelijke gevoelens en emoties ervaren. Dat je duidelijk lichter naar huis gaat dan dat je binnenkwam. Dat je handvatten krijgt om te leren rouwen. En vooral, dat je weer leert te genieten van het leven! Mijn rouwproces heeft daar een enorme boost gekregen!
En hoe bijzonder is het dat ik mijn cliënten nu precies dezelfde dingen hoor zeggen!! Dat ze blij zijn dat zij ook de sprong durfden te wagen.
Durf jij ook de sprong te wagen??
Inmiddels hebben twee vrouwen en een man zich ingeschreven voor deze retraite. De eerste aanmelding kwam, niet gelogen, binnen een half uur na het bekendmaken van de retraite. Haar letterlijke reactie in de mail was: ‘De retraite klinkt als een heerlijke fijne beleving. Ik zou graag dit weekend willen aansluiten. Het klinkt als een verademing.’ Toen ik haar belde gaf ze aan dat ze echt op zoiets had zitten wachten. In een andere omgeving, bewust tijd vrijmaken voor je rouw maar wel met de nodige ontspanning tussendoor.
En jij? Zit jij ook op zoiets te wachten? Wil jij ook hard werken aan jouw rouw en tussendoor ontspannen en je (h)erkend weten bij lotgenoten met een soortgelijk verlies? Er zijn nog slechts twee plekjes vrij. Verloor jij een dierbare en loop je vast in jouw (verlate) rouw? Voel je welkom in ons warme, luxe en veilige bad waar we jou en je lotgenoten naast al het rouwwerk verwennen met lekker eten, kampvuurtjes en de prachtige natuur!
Alle informatie is
hier
te vinden!